|
|
||
|
|
Et introibo ad altare Dei, ad Deum, qui lætificat iuventutem meam MINISTRANT portal
ministrantów posługujących w klasycznym rycie rzymskim Symboliczne znaczenie barw liturgicznych |
|
|
|
x. Alojzy Jougan Naturalne znaczenie barw przeniósł Kościół w dziedzinę duchową, nadprzyrodzoną, aby przez nie wyrazić myśli i uczucia, które one przy poszczególnych czynnościach św. bądź jawnie okazują, bądź też obudzić mają u kapłanów i wiernych. I tak: a) biała barwa jest obrazem radości, niewinności, blasku chwały Aniołów i tych Świętych, którzy nie byli męczennikami; b) czerwona ma zastosowanie w święta Apostołów (wyjąwszy św. Jana Evang., nawrócenia św. Pawła, katedry św. Piotra i jego oków) i Męczenników, gdyż krew swą przelali za Chrystusa, dalej w święta na uczczenie męki Pańskiej i jej narzędzi, wreszcie w uroczystość zesłania Ducha św. i w jego oktawie dla wyrażenia, że wstąpił na Apostołów w językach ognistych; c) zielona jest symbolem nadziei wiecznej szczęśliwości, zjednanej nam znowu przez zasługi Zbawiciela i pomoc Ducha św. Barwa zielona tworzy środek między barwami jasnemi a ciemnemi i ma zastosowanie w takich dniach, które nie mają na sobie osobliwie uroczystej i radosnej cechy, a nie są przeznaczone do pokuty i żałoby, a zatem w dniach powszednich i niedzielnych po Epifanii do Septuagesimy i od 3 niedz. po Świątkach Ziel. aż do Adwentu, jeśli na te dnie nie przypadają inne święta; d) fioletowa jest symbolem pokuty, jest przeto przepisana w czasie Adwentu i Postu, w suchedni (z wyj. po Ziel. Św.) wigilie, dni krzyżowe; e) czarna jako oznaka żałoby i głębokiego smutku ma zastosowanie w WPiątek i w nabożeństwach za zmarłych. |
|
|
PODRĘCZNIK TEOLOGII PASTERSKIEJ wedle najpoważniejszych autorów i nowszych orzeczeń Kongregacji, ułożył x. dr. Alojzy Jougan, emer. pofesor teologii pasterskiej w uniwersytecie lwowskim, Lwów 1917. |
||
