Et introibo ad altare Dei, ad Deum, qui lætificat iuventutem meam

MINISTRANT

portal ministrantów posługujących w klasycznym rycie rzymskim

Części ubioru liturgicznego biskupa

Strona główna

Biblioteka ministranta

Ministrantura

Ceremoniał

x. Grzegorz Rippel

1) Sandały koloru odpowiedniego do ornatu; te ozna­czają ich urząd nauczycielski, do czego Biskup zarówno jak i Apostołowie otrzymał posłannictwo, i do którego przykładać się winien według upomnienia świętego Pawła Apostoła (Ef. VI, 15). „Stójcie tedy... obówszy nogi w go­towości Ewangelii pokoju” to jest gotowi do opowiadania Ewangelii pokoju; i znów: (Rom. X, 15), „Jako są śliczne nogi opowiadających pokój, opowiadających dobra.”

2) Pektorał czyli krzyż, jaki Biskup na piersiach no­si, oznacza  miłość i pragnienie Jezusa Chrystusa do po­niesienia ofiary śmierci krzyżowej. „Pożądaniem pożąda­łem pożywać tej paschy z wami pierwej, niżbym cierpiał.” (Luc. XXII, 15). Tak mówił Zbawiciel do uczniów swoich w przeddzień śmierci swojej; ale też krzyżem tym na pier­si noszonym oznacza się zarówno miłość krzyża Pańskie­go, jaką Biskup przejęty być powinien ku ukrzyżowanemu Jezusowi.

3) Biskup przyodziewa też pod ornatem dwie dalma­tyki Lewitów, które pełność władzy Lewitów i Kapłanów jaka się w nim jednoczy, oznacza.

4) Infuła, (Mitra) którą Biskupowi głowę okrywają, oznacza wysoką godność i panowanie, do jakiego Bóg Oj­ciec Zbawiciela po nad wszystkie niebiosa i ziemie wy­wyższył. „Stał się posłusznym aż do śmierci, a śmierci krzyżowej, dlaczego też i Bóg wywyższył Go i dał mu imię nad wszystkie imiona." (Filip. II, 8, 9). Mitra owa, co skronie jego zdobi, przypomina zarówno i godność Bi­skupa jaką tenże zastępca Zbawiciela od Pana otrzymał.

5) Pastorał, niby berło, oznacza najwyższą władzę Chry­stusową na niebie i na ziemi (Math. XII, 8) ale zarazem i władzę pasterską w imię Jezusa Chrystusa. Biskup nie używa Pastorału przy obrzędach i na Mszy żałobnej dla oznaczenia, iż kościół, a z nim Biskup, kapłani i lud za zmarłych tylko modlić się mogą, ale ko­ściół a więc i Biskup żadnej władzy nad nimi nie mają,

6) Rękawiczki oznaczają moc błogosławieństwa i cu­dotwórcze ręce Jezusowe, które na tak licznie chorych wkładał i zdrowie im wracał (Mar. VI 5), a nadto błogosławieństwo, jakie z rąk biskupich ma spływać i nad wiernymi się rozpościerać.

7) Pierścień na palcu Biskupa jest wyobrażeniem mi­łości i stałej wierności, jaką Pan Jezus dla swojej oblu­bienicy aż do śmierci dochował. „Chrystus umiłował ko­ściół i samego siebie wydał zań, aby go poświęcił i oczyścił obmyciem wody, aby sam sobie postawił kościół chwalebny, niemający zmazy, ani zmarszczki, albo czego takowego, ale że był święty i niepokalany.” (Efez. V,25). A także miłość i wierność jaką Biskup względem kościoła a szczególniej względem wiernych swojej Diecezji ma pielęgnować, co pierścień na palcu noszony wciąż mu przy­pomina.

8) Świecę [zwaną: bugia (z franc: bougie)] chociażby w jasny dzień, kleryk mu przy Mszale trzyma, która oznacza Chrystusa światłość pra­wdziwą każdego człowieka na świat przychodzącego, oświecającą, (Jo. I, 9). Oznacza zarazem i onę świa­tłość Biskupa, jako następcy Apostołów, do którego szcze­gólniej odnoszą się te słowa Pana Jezusa: „Wy je­steście światłość świata., nie zapalają świecy i kładą ją pod korzec, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim... Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludami, aby widzieli uczynki wasze dobre i chwalili Ojca waszego który  jest w niebiesiech.” (Math. V).

9) Gremiał, czyli okrycie powyżej kolan, gdy Biskup na tronie siedzi, wywołany jest potrzebą, oszczędzenia bo­gatego ornatu od polewania w czasie obmycia rąk albo od zabrudzenia go spoconymi rękami. Ten nie zdaje się mieć żadnego duchowego znaczenia.

Piękności Kościoła Katolickiego przedstawione w zewnętrznych uroczystościach, obrzędach i zwyczajach. Opracowali po niemiecku w 21 wydaniu xx. Grzegorz Rippel i Henryk Himjoben, a we francuzkim przekładzie pomnożył x. N. J. Cornet. Dla polskich czytelników z obu języków przełożył, zastosował i pomnożył x. Nestor H.S. Bieroński, Kanonik Katedry Kieleckiej, Proboszcz Małogoski, Warszawa 1889.